İyi ve güzel kadınlar hep ağlar

Evimdeyim, huzur bulduğum yerdeyim 2 buçuk ay da ne çok özlemişim herkesi.
Her zaman ki gibi salona oturdum. Burada yeniden başlıyorum kafamdakı sorulara. Solumda çocukluğumdan beri en sevdiğim manzaram var. Tüm gün uyudum nerdeyse yol yorgunluğu falan derken. Uyandım ama yine yorgunum. Uzaklaşmanın verdiği o cesaretle düşünüyorum sadece.
Ne zaman yoruldum ben bu kadar. Beni yazmaktan alı koyan şey neydi ? Konuşulacak şeyleri her seferinde ertelemek mi. O gerçeklerle yüzleşmekten korkmak mı? Bilmiyorum..
Varlığımı yokluğuna emanet ettiğim adam. Umarım yanılıyorumdur senin hakkında.
    Çünkü ben yanılmıyorsam senden kalbim fena yara alacak ,aklım bir başkasını bir daha böyle sevmeyecek.
Çünkü ben yanılmıyorsam buz kesicek yine ellerim , o soğuk yalnızlıkla karşı karşıya kalacak göz bebeklerim , kanım çekilecek. Yürümeye mecalım kalmayacak. Sözlerim yol olacak gidişine.
Çünkü gösterdi hayat bana küçük gibi görünen şeylerin sırtımda taşıyamayacağım kadar ağır birer yük bıraktığını..
Aslında hiç bir şeyin geçmediğini.
Aşkın çabuk yara aldığını.
Herşeyin yarım kaldığını..