Büyütmeye gerek yok

Öyle bi baktı ki gözlerime, bian kirpiklerimden aşağıya soğuk sular döküldü.
-Hissettim.
Duygu yoğunluğu fazlaydı an ve an.
Koşarak uzaklaşmak bile fayda etmezdi yanından.
İnanırım dediğinde içimden geçenleri bilseydi.
Biliyorum bensiz bile inandırırdı kendisini.
Aşktan her bahsedişinde gülümsedi.
-Birileri tarafından yarım bırakılmış gibiydi.
Tamamlanmamış, tamamlanamazdı sanki.
Çok fazla şey barındırıyordu içinde
-Bir çok yüz ve ses gibi.
Ben ne kadarını kapladım siyah beyaz o fotoğrafının.
-Bir çok kadın gibi
Bilmiyorum..
Neyseki ellerim her daim soğuktu benim.
-Kış gibi.
Hissetmez, hissettirmezdim sıcaklığımı.
Yansa da  bahçem  ses çıkarmazdım hiç bir yokluğa.
Sevdiğim bi arkadaşım demişti
Ayazdan da kaçılmazdı.
Zaten kaçmakta bana göre değildi.
Yine de gitmem gerektiğini biliyordu .
Ben hiç bir zaman emin olamadım ama yanında yaşlanacağıma
Yüzüm kaldığında avuçlarının arasında
Sadece onu izledim
Gözlerinin çekikliği, gülüşünün eşsiz güzelliği derken
 Kalan zamanımı onu düşünmeye adadım
Sahi yalnız kalır mıydı gittiğimde?
Olsun  sonbahar ilkbahar derken geçerdi zaman.
Kar bile yağardı en güzelinden.
Denizin üzeri buz  tutardı nefesleri üşütmeden..
Yıldızları sayardı ,
Belki günlere küskün mevsimleri sarardı elleri.
Kitabının son sayfasına geldiğinde,
Varlığımı sorgulardı.