Gülmeyi alışkanlık edinebilirdim

Uzunca bir süre idare ediyorum herşeyi
Beni kim idare edicek peki , kim anlayacak ?
Yanımda olsaydın bu sıkıntılar olmazdı belki
Gülmeyi alışkanlık edinirdim
Yüzüne dokunduğumda tüm öfkem diner ;
Hayatın altımdan kaymasına izin vermezdim
Sadece seni dinler , içimdeki o seslere kulak asmazdım
Saçlarımı toplamaz, güneşi severdim
Gün bugün derdim geleceği düşünmezdim
İçime sindirirdim mutluluğu
Tedirğinlikleri peşimden sürüklemezdim..

Kendime anca yetebiliyorum şimdi
Birde bana biçilen rolleri üzerime yakıştırmaya çalışıyorum
Zorlanmaya başladığımı hissediyorum
Yine kaçışları iklimlere bağlıyorum
Denizin kokusu burnuma geldikçe elimle yokluyorum ,yanımı
Bomboş duran kahve fincanını izliyorum sonra
Üşüdüğümü bile unutuyorum..
Yeni yeni görmeye başlıyorum sonsuzlğu
Bazen yürümekten vazgeçiyorum
Kaybolmayı kafama takmadan bi günü sona erdiriyorum
Vakit gece yarısını geçtimi tüm çareleri uyutuyorum
Hiç bişey olmamış gibi davranmak iyi geliyor bazen , sabahı ediyorum
Gel demenin bi anlam ifade etmediğı sabahlara uyanıyorum
Kedinin mamasını koyup balkon camını aralıyorum
Babamın yokluğu iliklerime işliyor;
Seni bile unutuyorum..
Kendi derdime düşmeden başka şeyler fısıldıyorum
İşe gitmek için hazırlanıyorum
Kahvaltıyı geçiştirip güzel elbiseleri kendime yakıştırıyorum
İstediklerimi yapmaktan korkarak yaşlanıyorum anlayacağın
Günden güne kendimden uzaklaşıyorum..